Als je bij me weggaat…..

Naast het feit dat dit ‘coronatijdperk’ behoorlijk griezelig is, kan ik er niet omheen het ook te beschouwen als een bijzondere ‘transformatie’ periode. Terwijl ik in de regel vanuit mijn vak een beetje een ‘haat liefde’ relatie heb met het woord transformatie, kan ik het momenteel best goed verteren. Dat verdient een nadere uitleg, want hoe kan ik, als therapeut, een haat liefde relatie hebben met ‘transformatie’? Terwijl ik vanuit mijn praktijk dagelijks mensen begeleid om bepaalde patronen te doorbreken, stappen te maken of knopen door te hakken. Te transformeren dus. Omdat het beeld van transformatie soms ook doet vermoeden dat men niet goed genoeg is, spreek ik liever over het terugkeren naar de pure jij, de basis. Ontstaan uit twee individuen, gevormd door genen en opvoeding en getekend door levenservaring. Een uniek individu, vanaf de geboorte voorzien van een eigen blauwdruk, die aangevuld wordt met wat het leven in petto heeft en een gebruiksaanwijzing die vertelt hoe daar mee moet worden omgegaan. Eigenlijk raken we door alle invloeden van het leven getransformeerd. En dan kun je te ver van jezelf verwijderd raken. Er kan een interne kortsluiting tussen normen en waarden ontstaan, wat onrust en wrijving veroorzaakt. En daarmee kun je heel lang doorlopen. Maar zonder wrijving geen glans, en dus is die wrijving als zodanig niet zo erg. Als het te lang duurt geeft dat ‘Geestige Lichaam’ vanzelf signalen af, waardoor je soms genoodzaakt wordt te luisteren. Teruggeworpen worden op jezelf kan zeer verhelderend werken. In de regel adviseer ik een retreat of iets van dien aard. Een verplichte quarantaine of lockdown is minder charmant, maar kan als resultaat hebben dat er toch ook transformaties plaatsvinden.

Door de regering werd ons medio maart gevraagd thuis te blijven, om levens te redden. In normale situaties wil ik nog wel eens lijden onder het ‘superwoman syndroom’ door alle ballen in de lucht te willen houden en meerdere rollen glansrijk te vervullen. Maar nu gaf ik me gelijk over aan een heldendaad: Ik sloot mijn praktijk. Bye bye superwoman, hello houswife. Gelukkig geen ‘desperate housewife’, want het wegwerken van het achterstallig onderhoud in het huishouden gaf me veel voldoening. Het samenzijn met het gezin, werd door de opgelegde rust, nog aangenamer. En waar het juist door mijn werk altijd over anderen gaat, kwam er nu ruimte voor mezelf. Met name de van de plank getrokken, opleiding ‘therapeutisch schrijven’ in combinatie met het bijhouden van een dagboek vanuit een ‘The Artist Way’ schrijfmethode, zorgden ervoor dat deze periode op artistieke wijze, zwart op wit kwam te staan. Met als prettige bijkomstigheid een transformatie. Of was het terugkeer naar mijn eigen basis?

Waar we de eerste weken van semi lockdown begonnen met het maken van ‘schoon schip’, merk ik nu dat de huishoudelijke klussen meer introspectief worden. Onaangeraakte bureaus en kasten bol van jeugdsentimenten worden geopend en spreekwoordelijke ‘lijken’ komen tevoorschijn. Oude films worden gekeken, platen worden gedraaid, verhalen worden verteld. Even terug naar de basis, de pure wij.
Zo viel er gisteren tijdens het opruimen van het bureau, mijn geboorteakte uit het trouwboekje van mijn ouders. “Geboortebewijs”, stond er bovenaan het document. Een bewijs van mijn bestaan. ‘Uit liefde geboren, in liefde ontvangen’, staat er op mijn geboortekaartje. Ik, achtendertig jaar geleden heel bewust op de wereld gezet. Niet wetende wat het leven mij zou brengen en wat ik er van zou gaan maken. Is leven voorbestemd? Is geluk echt geluk of dwing je dat af? Is leven maakbaar? Allemaal vragen, die tijdens mijn huidige opleiding ‘toevallig’ aan bod komen.

Soms heb je het leven niet in de hand en lijkt het alsof er voor je wordt “gekozen”. Is dat Lot, of een God? De dood, een scheiding, een ruzie, een ontslag, een ongeluk….een pandemie. Allemaal gebeurtenissen met gevolgen. Het is de kunst om de nasleep ervan om te kunnen buigen naar een positief symbool, zonder het gevoel dat er bij hoort, te kort te doen. Net als het buigen van een gouden sieraad, samengesmolten met mineralen vol levenskracht en een boodschap. Het creëren van iets tastbaars als symbool voor een levensles van waarde, troost of een herinnering. Iets wat bij je weg is gegaan, maar wat je altijd met je meedraagt.

De scheiding van mijn ouders, de dood van mijn moeder en nog tal van andere gebeurtenissen: ik heb er niet om gevraagd, maar ik heb er wel mee te maken gekregen. Aan de scheiding van mijn ouders, hield ik twee niet meer gedragen gouden trouwringen over. Het was mijn vader die de trend zette en zijn trouwring van het huwelijk met mijn moeder liefdevol liet transformeren naar een hanger voor aan een ketting, ingelegd met een diamant. Waarbij haar in het goud gegraveerde naam leesbaar bleef. Het was een cadeau aan mij op mijn 21^e verjaardag.
Na de dood van mijn moeder bond ik een doosje met oude sieraden. Een paar jeugdringetjes met paarse granaat en amethisten steentjes waarvan ik wist dat ze er erg op gesteld was. Inclusief haar eigen traditionele geelgouden trouwring en eenzelfde soort trouwring van haar moeder, met de naam van mijn opa erin gegrafeerd. Toen ik een paar jaar later zelf in het huwelijksbootje stapte, hadden mijn aanstaande en ik besloten mijn moeder haar trouwring te laten vermaken tot een ring naar onze smaak. Met een bijpassende gouden ring voor mijn man. Buigzaam, maar sterk. Onverwoestbaar en eindeloos rond. Zoals een huwelijk hoort te zijn. De oorspronkelijke tekst in de ringen hebben we vervangen door de tekst van Acda en de Munnik: ‘Als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee’, gegrafeerd in onze eigen handschriften.

Een paar jaar later, begon mijn zoektocht naar een beroepsmatige invulling van mijn leven. Ten tijde van een coachingsopleiding schreef ik mijn eigen ontwikkelingsplannen en beloofde ik mezelf dat ik aan het eind van de rit, een blijvende herinnering aan deze dynamische transformatietijd zou creëren. Ik zou de achtergebleven trouwring van mijn grootmoeder laten inleggen, met de paarse steentjes uit de jeugdringen van mijn moeder. Als symbool voor spiritualiteit, emotionele groei en bewustwording. In lijn met de onafhankelijke en ondernemende vrouwen vóór mij, leek mij dat een passend symbool en een mooi cadeau aan mezelf. De tijd verstreek, de eerste golf opleidingen was voltooid. Meerdere opleidingen volgden, en mijn belofte aan mezelf groeide mee. De praktijk werd een feit en zo ben ik zes jaar verder. Min of meer bij toeval kwam ik voor een ander project bij een goudsmid terecht, waar ik mijn sentimentele ‘bruidsschat’ ter transformatie durfde achter te laten.
Een tekening met mijn eigen ontwerp werd professioneel op schaal over genomen. Het zou een gouden engel worden, met vleugels van granaat in de vorm van een oneindigheidssymbool. Met een lijfje van amethist en een aureooltje van kleine parels ingelegd in zilver. Dat zilver was oorspronkelijk een ring die mijn moeder op latere leeftijd voor zichzelf kocht. Vrij uitzonderlijk, want ze gunde zichzelf niet zoveel van dat soort aankopen. Bij deze aankoop werd ik door haar terecht gewezen toen ik op dat moment ook om een ringetje zeurde. ‘Nee’ zei ze, wat ik niet gewend was. Maar ze voegde er aan toe dat, later, na haar dood, de ring voor mij zou zijn. Deze ring droeg zij tot op haar sterfbed en die ring heb ik, een beetje ongemakkelijk en beschaamd, direct na haar dood omgedaan. Ik dacht terug aan dat drammerige moment en realiseerde me hoe betrekkelijk materialisme en eigenlijk ook het leven is. En ik bedacht me hoe het mij destijds heeft geleerd dat het ook wel eens goed is om ‘nee’ te ontvangen en ‘nee’ te geven. Hoewel mijn ‘superwoman syndroom’ van dat laatste nog niet erg doordrongen is, maar ach, we blijven leren.
De engel rust op het goud van de trouwring van mijn oma, met de naam van mijn opa nog in tact. Want achter iedere sterke onafhankelijke ondernemende vrouw, loopt ook een lijn met sterke mannen. Dat houdt de zaak in evenwicht.

Nog net voor het virus ook Nederland in zijn grip kreeg, kon ik mijn stukje sentimentele voorgeschiedenis, gegoten en versierd met natuursteen, komen halen bij de goudsmid. Enorm blij met het resultaat draag ik nu de ring vol trots. Tijdens de behandelingen draag ik geen juwelen, maar nu krijgen mijn ogen niet genoeg van mijn twee arbeidsloze handen die allebei zijn gekroond met een kunstwerkje.
Met een gesloten praktijk, een schoon en opgeruimd huis en met het oog op een voorlopig ‘anderhalve meter maatschappij’, hield ik van de week even een brainstorm met mijzelf over hoe ik mijn praktijk een nieuwe invulling mocht gaan geven. Een transformatie die aanvankelijk niet in de planning stond, maar waar ik mee hebt te dealen en waarvan de nalatenschap hopelijk weer net zo stralend zal zijn als voorgaande.
Hoewel ik van nature best vanuit vertrouwen kan handelen, voelde nu ook ik even zorgen, bevangen door de onzekerheid, ook over de duur van deze situatie. Nog zonder concrete antwoorden nam ik, zwaar piekerend, een pauze in de zonovergoten tuin. Ik opende mijn telefoon om wat te ‘bladeren’ en werd ‘bij toeval’ geconfronteerd met een informatief stukje over de granaatsteen. Ik las:
‘Granaat is een natuurlijke angstremmer en versterkt het uithoudingsvermogen in moeilijke tijden. De steen helpt om creatieve oplossingen te vinden en te vertrouwen dat alles goed komt.’
Ik wierp vol verbazing een blik op de engel die aan mijn linkerhand pronkte en wiens vleugel van granaat net een glinstering van een zonnestraal oppakte. Alsof ik een knipoog uit de hemel kreeg.

“Als je bij me weggaat,
mag ik dan met je mee?”
Acda en De Munnik